James Dashner - Więzień labiryntu

                Kiedy Thomas budzi się w ciemnej windzie, jedyną rzeczą jaką pamięta jest jego imię. Kiedy drzwi się otwierają jego oczom ukazuje się grupa nastoletnich chłopców, która wita go w Strefie – otwartej przestrzeni otoczonej wielkimi murami, znajdującej się w samym centrum wielkiego i przerażającego Labiryntu. Podobnie jak Thomas, żaden z mieszkańców Strefy nie wie z jakiego powodu się tu znalazł i kto ich tu zesłał. Czują jednak, że ich obecność nie jest przypadkowa i każdego ranka próbują znaleźć odpowiedź, przemierzając korytarze otaczającego ich Labiryntu.  Kiedy następnego dnia po Thomasie windą do Strefy po raz pierwszy zostaje dostarczona dziewczyna przynosząc tajemniczą wiadomość, wszyscy Streferzy zdają sobie sprawę, że od tej pory nic nie będzie już takie jak było. Thomas podświadomie czuje, że to właśnie on i ta dziewczyna są kluczem do rozwiązania zagadki Labiryntu i znalezienia wyjścia.

                Ochotę na Więźnia labiryntu miałam od dawna. Z miesiąc temu jednak zostałam namówiona na obejrzenie ekranizacji w której gra aktor, którego uwielbiam. Zgodziłam się. Film pokochałam całym sercem, dlatego czym prędzej zakupiłam pierwowzór. Na początku nie za bardzo potrafiłam się wciągnąć, bohaterowie mnie denerwowali, a akcja nudziła. Nie sądziłam, że w ciągu jednego rozdziału tyle może się zmienić. Gdzieś w połowie książka niesamowicie mnie porwała i naprawdę zaczęło mi się podobać. Mimo wcześniejszego obejrzenia ekranizacji, nadal posiadałam punkt zaskoczenia, gdyż w wielu momentach film po prostu odbiega od powieści. Prawdą jest, że  Więzień labiryntu ma potencjał. Chociaż jest jedną z wielu dystopijnych książek, wnosi coś nowego, co sprawia, że miło się go poznaje.

                James Dashner pisze w sposób lekki i przyjemny, pozwalający Czytelnikowi na użycie wyobraźni. Do tego przez całą powieść utrzymuje napięcie i tajemnicę. Łatwo także przychodzi mu wywołanie u odbiorcy emocji – nie tylko tych dobrych.  Nie mogłam oderwać się od czytania, a po zakończeniu czuję swojego rodzaju niedosyt i chęć jak najszybszego sięgnięcia po drugą część. Cały czas coś się dzieje, akcja zwalnia dosłownie na chwilę, zaraz wracając do wcześniejszego tempa. Dashner nie raz mnie zaskoczył, co po przeczytaniu tylu książek nie należy do najprostszych zadań.  Warto także wspomnieć o wyjątkowym slangu używanym przez mieszkańców Strefy. Ale nie będę wam tego przytaczać, ogay?

                Bohaterów jest tu od groma, jednak autor skupia się na kilku – reszta tworzy za to ciekawe urozmaicenie. Dla odmiany zacznijmy od postaci, za którą nie przepadam, czyli od Albiego. Cały czas mnie denerwował, nie ważne w jakiej sytuacji był ukazany. Czasami się zastanawiałam, czy nie ma on problemów z panowaniem nad agresją. Dziewczyna o której mowa w opisie również niekoniecznie przypadła mi do gustu, chociaż pod koniec moje zdanie zmieniło się na neutralne. Podobnie z Thomasem. Bardzo denerwowało mnie jego początkowe użalanie się nad sobą. Za to do postaci które lubię, zdecydowanie zalicza się Newt, Minho i Chuck. Chyba nie musze tłumaczyć dlaczego.

                Mam nadzieję, że kontynuacja utrzyma poziom drugiej połowy książki, a nawet będzie lepsza. Co prawda, wprowadziłabym kilka poprawek, ale i bez tego Więzień labiryntu należy do bardo dobrych powieści, opowiadających o futurystycznej przyszłości i ludzkich problemach. Akcja jest ciekawa, a bohaterowie barwni. Czytelnik bez problemu się wciąga, starając się rozwiązać tajemnicze zagadki. Zdecydowanie polecam osobom, które lubią przygodowe powieści, gdzie romansu praktycznie rzecz biorąc nie ma. Za to ja nie mogę się doczekać aż przeczytam kontynuację!

7/10

„ - Jasna cholera, boję się.

- Jasna cholera, jesteś tylko człowiekiem. Powinieneś się bać.”

Więzień labiryntu

Rozkaz zagłady (0.5) | Kod gorączki (0.6) | Więzień labiryntu | Próby ognia | Lek na śmierć